Paris Şiiri - Mehmet Hanifi Yılmaz

Üç boyutlu bir filmi izler gibi Gezdim Paris’i. Louvre müzesini, Eyfel kulesini, Şenzalize’yi. Hep bir çığlık eşlik etti bana Afrika’dan, Mağrip’ten, Orta Doğu’dan… Çocukları öldürülmüş annelerin, Yetim ve öksüz çocukların gözleri, Hep üstündeydi şehrin. Gece tedirgin ve aydınlıktı. Karanlıktan korkar gibi, Korkar gibi kendisiyle baş başa kalmaktan, Söndürmüyordu ışıklarını. Paris’in gözlerinde kibir, Ruhuna sinmiş bir acı Ve başkalarından çalınmış Sevinci vardı. Paris Mart 2000