Beni, ayın aydınlattığı deniz yansıması gibi sev
kuytu köşelerde kalan karanlıkların tınılarıyla
Bilinmeyen sularda yüzer sevdan, bronz teninde hüznüm saklı
bana yol gösteren rehber ellerin kalbime sızan ince bir kaos
Bu ben değilim!
Açım! Sana her baktığımda doyar içimdeki yetimler,
her dokunduğumda huzurla uyur öksüzler
Tenine ayın şavkı yansır sevdiğim, aydınlatır gözlerimi ışıl ışıl
Fırlattığın oklar yüzüme batar, devam et mesaine mahfuz bedenimde
Yüzümdeki miğfer delinir, oklarını evlatlık edindim
Ruhumdaki karanlığın ötesinde, ellerimi aydınlık tenine çivile
Ardındaki beni unutarak, bedenimi yakıp yıkarak
geri geri gider ayakların
Paslı gidişindeki yeni harf devriminle, yeni kelimeler icat et bana
Gözkapaklarımdaki hırçın kilitleri açarak, onlarla yeniden sev beni…
Sen ayın gölgesiydin!
İçimdeki şehir efsanemde hilal yapraklı çiçekler açarsın
Çığlık çığlığa kaçıyorum,
tekrardan sana seyre dalıp kaybolmaktan kaçıyorum...
Artık ben, ben değilim!
içime dalan bir dalgıcım
Seni seven o adam, ben değilim!
Bendeki sadece tanrının kalbime yerleştirdiği parça tesirli ay ışığı…
Kayıt Tarihi : 24.5.2024 12:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!