Parayla Şiiri - Veysel Şimşek

Elbise fiyaka kravat duruş,
Belkide cebinde yoktur beş kuruş,
Beyefendi olmak bir bilsen zor iş,
Ben tanımam bey mi olur parayla.

Gerçek beylik her insanın özünde,
Kendini bey tanıtmış alem gözünde,
Herkes gider yüce rabbin izinde,
Bu dünyaya hiç kim gelmiş parayla.

Koyun güder bir zamanlar çobandı,
Fakirlikten canı yanan babandı,
Oda benim gibi sefil tabandı,
Şimdi beyefendi olmuş parayla.

Şımarır insanlar servet görünce,
Selam almaz hal hatrını sorunca,
Düşünsene ölüp kabre girince,
Kim gitmiş götürmüş ölmüş parayla.

Bazen uzun bazen kısa ömürdür,
Fakir fukaraya engel demirdir,
Zorbalar elinde kahpe emirdir,
Nankörlerse zorba olmuş parayla.

Yiyeceğim lokma haktan kısmetim,
Hiç kimseye asla yoktur nispetim,
İstemem kapımda olmasın itim,
Bu dünyada hiç kim gülmüş parayla.

Veysel der ki; Para para der iken,
Nankörler düşünmez haram yer iken,
Ne gerektir hoş insanlık var iken,
Kim dünyada baki kalmış parayla.