Parantez Şiiri - Özge Özgen

Şimdi buraya bir boşluk açıyorum
Sen de parantez açarsın akşama

Yoğurdu da üfleyerek yersin

bilirim

Senin kıvırıp düz yazıyı

bulaştırma yeteneğin var birçok mevzuya

Halbuki her tahta ayaklı atlı karıncadan güvercinler çıkmıyor
ışığa

Gitmek istiyorsan

Sorun değil

Kırmızı ışıkta da geçebilirsin

(Dersem de inanma)

Karılma ihtimalimden bahsetmek istemezdim belki ama

Ben yeşile duran incir çekirdeği değilim ki

Habire üstünde zıplayıp

Bakire kalayım

Ben hep yağmurun turuncuya çalan tarafında duruyorum

Bir yumruk atıyorsun

Tökezliyorum

Birazdan da

Bütün farlar üstüme fırlayacak

Biliyorsun, her canım istediğinde sırtımı dönüp gidemem

Öyle bir kalıcılığım var şiirde

Kalbim göğsümün üç karış altında ezilirken

Elini hamura bulaştırıp

Naylon poşetlerle okyanus yaratma

Ne de olsa sivri topuklu parmaklarım var

Taşlara takılıp düşebilirim

Sense her halükarda iç çamaşırlarıya dolaşan kadınların (v) haline kafiyeler yazarken

Asfaltta

Çamura bulaşan arabalara

Özgürlük adını verdim

Şimdi git

kırmızı bir vosvosla seviş

Benim adım da Müjgan değil zaten

Yalan söyledim

Özge Özgen