Parantez Şiiri - Devrim Özyol

Ben seni ararım aramasına da
Aradığım da bulduğum
Sen misin
Yoksa biz miyiz
Aradığımı duymak değil çare
Kendinden arınmış birini görmek mesele

İnsan insana iyi gelir gelmesine de
Sever sevmesine
Güler gülmesine
Yırtar onun için göğüs kafesini de...
Bi onun kendinden başka
Bir şey görmeyişi
Koparır ipleri

İyi olanı görmeyen
Kötüyü konuşur hep
Asıl marifet bütünü konuşmak ta
Yapılan en ufak bir hareketin dahi
değeri bilinmeyince
Ne empatisi nede sempatisi kalır
hayatın geriye

Ben sana sevgiyi öğretemedim
Sen sevgiyi kendi hayat skalan da
aradığın bir renk sandın
Ben ise içimde sana müebbet
bir hükümlü yarattım
Meğer sen hayalini kurduğunu sevmişsin
Bulduğuna değil umduğuna aşk demişsin

Sen aslında benden çoktan gitmişsin
Rüyasını gördüğün filmi
Vizyondan çekmişsin
Sen taşıyamadığın bu ruhu
Tepemizden itmişsin

İnsan anlaşılmadığı yerde çiçek açmaz
İnsan gider
Çaresiz kalır gider
Çok sevse de gider
Yorulur gider
Daha fazla incitmemek için gider
Bir tek varlığının değil
duygularının yok sayıldığı yerden gider

Kendine olan saygısını
kaybetmemek için gider
Bazen gitmek gerekir
Bazıları bağırır çağırır kapıyı vurur gider
Bazıları helallik ister gözlerine baka baka
Sessiz sedasız gider

Sen bu gidişi yanlış anladın
Ben ise kendime olan saygımdan
Geri kalan hayatıma
Bir parantez açtım