Parantez Şiiri - Veysel Gülmez

Bir parantez açıldı,
Bir masum bebek ağlamasıyla başlayan,
Sonra ağlaşmalarla bitecek,
Bir yolculuk için.

Bu parantezin içine,
Sığdırıldı her şey,
Soru işaretleriyle büyüdüm,
Herşeyin sonuna,
Nokta koymayı öğrendim.
Sonra uzun cümleler kurdum,
Virgülü öğrenince.

Ne kadar,
Virgüllü cümleler kurduysam,
O kadar hata yaptım.
Silemedim hatalarımı,
Öyle anlar yaşadım ki peş peşe,
Ünlemlerle tanıştım.
Acının tanımını öğretti hayat,
Bazen acının tatlı olduğunu,
Sessizce haykırmayı kimi zamanda,
Nasıl bukalemunlaştığını insanların.

Sonra iki nokta üstüste koydum,
Hayattan isteklerimi sıraladım.
Öyle fazla virgülde kullanmadım,
İlk zamanlar gibi,
Hemen nokta koyuverdim,
Güvenmeye başladım hayata.

Sonra bulduğumu sandım,
Tırnak işareti içine almıştım oysa,
Yar için dedim herşey,
Yardan düştüm,
Yüreğim burkuldu,
Meğer yarın bir şapkası varmış,
Onu bilemedim.

Noktalı virgülü denedim bir aralar,
Kafam karıştı,
İnsanlar soru işareti,
İnsanlar ünlem,
Tırnak içinde janjanlı bir hayat,
Hatalı virgüller.

Eğik çizgiyle böldüm hayatı,
Artık iki nokta üsütüstede koymuyordum,
Üç nokta peşpeşe sıraladım...
Parantez kapanana kadar.

Parantez kapanır,
Bir iki ağlaşma,
Sonra unutulurum nasılsa dostum,
Öteki unutulanlar gibi.