Paranoya Şiiri - Mahmut Nazik

sanma ki yüreğim bütün
tortusu kaldı yılların
yoksulluğun
acının
ve
hüznün

hilelerle atladığım
gülüşümün
gölgemin ardında sakladığım
kaç kere ezildi o kara üzüm

bir cadı kazanıdır kaynar
taa yüreğinin bilinmeyen bir yerinde
sıtması tutar
kasılan bedeninde
görünmeyen yüzüm

ananın memesinden
ayrılışının bile
titreyen sesinde
bir ihanet gibi zini görürsün

havada yılan
denizde köpek balığı
karada şeytani
gülen bir sırtlan
yürekte öylesine bir hüzün
odalara hapsoluşudur gündüzün

keşke gölgen olsa
bari rahat bırakır gecende
ama nerdee
karanlıkta bir gök keçi olur
tüneyip gök bir kayanın başına
çıkıp da karşına
dişlerini gösterir
yarı insan suretinde

severken sevişirken
pis bir röntgencidir
bakar delikten
bırakmaz yakanı bir türlü
en umulmadık yerde böler de düşünü gülüşünü

gizlensen odalara
gözlerini görürsün delikten
kapıdan kovsan
kabak sarkıtır bacadan
yoluna çıkar olmadık yerde
bir bakarsın
bağdaş kurmuş oturur köşende

boş veeer be adamım
herkes bir riyanın peşinde
de hadi
en iyisi mi
bu soytarıyı şu ahlak budalalarını
hatlarıyla hudutlarıyla
tabularyla tabutlarıyla
hasedinden boğmalısın neşende

de ki
seni beni
dipsiz kuyulara çeken hergele
daha da iyisi
bir tekme atıp geriye
arkana bakmadan yürümek aşka, sevgiye;
yalansız, riyasız bir yaşama sevgiliyle, el ele.

Mahmut NAZİK 30.4.2008 MERSİN