Paramparça Şiiri - Mehmet Lütfü Aydın

Çırpındınız mı hiç ayrılığın pençesinde?
Takılıp kaldınız mı hep aynı satırlara?
Yapıştı mı sizin de dilinize hep aynı sözler;
Hüzzam makamından bir şarkıda?
Daldınız mı hiç hülyalara, gözleriniz açıkken?
Gördünüz mü sevgilinin yüzünü; her yerde, her nesnede?
Çağırıyor muydu sizi de, sisler ardındaki siluet?
Koştunuz mu peşinden, uzandınız mı tutmak için ellerinden?
Yitip gittiniz mi uzayın boşluğunda; başıboş, serseri?
Bitti mi yaşanan ne varsa geçmişte;
Sizin için de?

Bir fısıltı yayılır uzayın derinliklerinden, okşar kulağınızı
Bu “O” dersiniz, umutlanırsınız
Hüzün yer değiştirir sevinçle
Düş değilse, mutluluğun kendisidir, yaklaşmakta olan
Heyecanlanırsınız
Sıcaklığı yakar içinizi
Titrersiniz

Çok sürmez ne yazık, mutlu anlar
Yanıldığınızı anlarsınız
Geçip gitmiştir sevgilinin gölgesi
Sessizce yanınızdan
Bir şeyler kıpırdar içinizde
Yıkılırsınız

Düşlerin gerçeğe oyunudur karanlıkta izlenen
Acı gerçeklerin düşsel mutluluklara yengisi

Kaçarsınız gerçeklerden, unutmak istersiniz
Kadehlerde ararsınız teselliyi
Bir şarkı dinlersiniz anlamadığınız dilden
Bir romana sarılırsınız sizi anımsatmayacak
Heyhat!
Boşuna tüm çabanız
Kadehiniz boş, şarkıcı susmuş inadına
Kitap kaymış elinizden, sayfaları açık
Uyuyakalmışsınız
Duymuyorsunuz feryadını romandaki genç kadının

Ne varsa insana özgü, unutmuştum
Gülmeyi, ağlamayı, şımarmayı; acıların dışında
Kurtulmuştum esaretten
Ne kendime ne başkasına aittim
Her şey benim içimde, ben her şeyin dışındaydım
Acı çeken, acıdan köşkler yapan, köşkteki yalnız adamdım
Çiçekler açmıyordu artık kalbimdeki baharda

Neşeli bir şarkıyla uyanmıştım aheste
Doluşmuştu odama sokaktaki coşkular
Bir buz adamdım, yatağımda uzanmış
Yabancıydım en yoğun hüzünlere, en içten sevinçlere
Anımsadım yeniden
Koştum pencereye, süzüldüm hayaletten farksız, dışarı
Karıştım arasına coşkulu insanların; bayramdı
Bıraktım kendimi akıntıya, sürüklendim her nereye olursa
Mutluluklar soluyordum, gülüyordum sessizce
Uyanan ben değildim, duygularımdı küllenmiş
Yaşamak güzeldi; yaşamak değerdi başlamaya yeniden
İstemem köşkler, saraylar; minik mutluluklar yeter bana
Hoş geldin dostum, hoş geldin aramıza