Papatyanın Nefesi Şiiri - Hüznü Şuara

Bir su birikmiş sokağın ortasında,
Suyu içen kediden hayatı öğreniyor soluk gözlerin.
Son olarak seni hissediyorum ve siliyorum gözlerimdeki yaşları.
Bir sonraki hayatımızda karşılaşmak üzere,
Şimdilik terkediyorum seni...
Aklımda bitirdim ama kalbimden çıkmıyor sesin.
Çoğu zaman gizler,fakat yine de özlerim seni.
Bir papatyanın yaprağı anlatmış sana olan sevgimi;
''Demiyordu hiç yapraklarımı koparırken ''sevmiyor'' ''
Seviyor, seviyor, seviyordum seni...