Papatyayı neden çok severdik?
Ve neden en çok ona zarar verirdik?
Seviyor sevmiyor diye alırdık canını.
Acımadan, sormadan
Zarifliğine aldırmadan.
Beyazlığını sarıya çevirirdik.
Aslında ortada yalnız kalırdı sarı.
Bilmezdik.
Sarının beyaza aşık olduğunu.
Ve bilemezdik.
Bazen duyamazdık yakınımızdakini bile.
Sessiz çığlıkları duyamayız diye diye.
Kör, sağır, dilsiz olduk göre göre.
Sevmeyi de nefret etmeyi de unutur olduk.
Ve biz artık biz değildik.
Biz değil koca bir hiçtik.
Hiç, biz değil...
Kayıt Tarihi : 4.10.2019 02:34:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ayse Saliha Güler](https://www.antoloji.com/i/siir/2019/10/04/papatyanin-acisi.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!