Papatya Ruhu Şiiri - Serpil Koçar

Papatya Ruhu

Ruhu özgür bir kadın, sessiz gecelerde,
Papatya kokusu taşır saçlarının telinde,
Gözlerinde saklı hüzünler,
Kalemiyle konuşur yalnızlığını,
Ve geceler onun sırdaşı olur.

Adımlarını rüzgârla paylaşır,
Her nefeste özgürlük fısıldar içinden,
Ama kalbi bir gemi gibi kaybolur
Fırtınalı denizlerde,
Yalnızca yıldızlar bilir içindeki boşluğu.

Ellerini gökyüzüne açar bazen,
Dokunamadığı hayallere sarılır,
Her kelimesi bir yaprak gibi düşer
Kağıdın üstüne sessizce,
Ve yalnızlık en sadık arkadaşı olur.

Bir gülüş yeter karanlık gecesini aydınlatmaya,
Bir bakış yeter saklı dünyasını paylaşmaya,
Ama özgür ruhu uçar kanatlarında,
Rüzgârın, yağmurun, güneşin izinde,
Hiçbir bağ ona hapsolamaz.

Kalbinde papatyalar açar gizlice,
Sevgiyle, umutla, özlemle yoğrulmuş,
Her nefeste bir şiir dökülür dudaklarından,
Ve dünya sadece bakar sessizce,
O kendi melodisinde dans eder.

Gözlerinde yorgunluk, ama yıldız gibi parlak,
Geçmişin izleriyle süslenmiş sessizliği,
O yalnızlığını sever, sahiplenir,
Çünkü bilir, özgür ruhunu kısıtlarsan
Kendini kaybeder dünya.

Ruhu özgürdür, ama incinebilir de,
Bir dokunuşta yumuşar, bir bakışta ısınır,
Ve yine de kendi yolunu seçer,
Yalnızlık onun sanatıdır,
Ve her şiiri bir şarkıdır kalbinden.

Ve sonunda, geceyi yorgan gibi sarar,
Papatya kokusu içinde kaybolur uyurken,
Özgür ruhu rüyalarında uçar,
Her nefes bir hikâye, her bakış bir şiir,
Ve yalnızlık artık onun melodik arkadaşıdır.