Papatya Katili Şiiri - Rabia Solakoğlu

Kalbinin itiraf edemeği sırları,
Bir papatya falında bulmak istedim.
Kalbin de güzelleşti papatyalar,
Kalbinde ki papatyaları kıskandım.
Güneş kalbimi ısıtırken bir bir kopardım onları.
Kalbinden koparttığım papatyaların yerinde ismim yoktu.
Hiç bir papatya da bana o mucize kelimeyi söylemedi.
Oysa ben,
Bir seviyor kelimesi uğruna tüm papatyaları bağışlamaya razıydım.

İmkansızlığın baş hecesinde buldum seni.
Sen ve ben...
Biz diyemediğim iki mutsuz.
Ben aşık,
Sen suskun.
Yarımdaz az iki eksik.

Elimi tutsan belki gideriz buralardan,
Bir ağacın gölgesi yeter ikimize.
Tekrar adını söylersin bana,
İsminle anlamlanırım.
Kalbim adından başka teselli kabul etmiyor,
Kalbim adının geçtiği cümlelerde duruyor.
Durmak en çok bir kalbe yakışmıyor.

Bir masalın prens ve prensesi olsak,
Sonumuz aşk olurdu.
Ama iki mutsuzun masalında,
Sonlar başlamadan bitiyor.
Mutsuz ile mutsuz,
Bu masalın adı bile güzel değil.
Yine de sen oku diye,
Bir masal yazacağım bize.
Biz dedim,
Kalbim güzelleşti.

Rüzgar kokunu getirdiği vakit,
Yazacağım bizi.
Biliyorum,
Bir masal yazmaya başladığım gece,
Papatyalar kuruduğu vakit,
Sen de beni bırakıp gideceksin.
Sen gittiğin vakit masal bitecek,
Gökyüzü yeryüzüne karışacak.
Ben yok olacağım...