Uçurum kenarlarında kök salan
Bir papatya'yım ben boynu bükük
Bitek topraklar uzaktır bana
Yanıyor sandığım ışıklar ufkumda sönük
Ümidim,ümitsizliğin pençesinde tutsak
Bir yudum suya hasretim,tutunduğum topraklar kıraç
Nereye dayansam,sanki alnıma dayanmış gibi namlular
İçimdeki öksüz çocuk sevgiye muhtaç
Bir karayel savurur durur yapraklarımı
Baharları beklerim,yine de ümidim hiç bitmez
Sevdalanırım yanı başımdaki dağ göllerine
Hasretin yarası bende,günbegün kanar dinmez
Artık yağmur duaları da çare değildir bana
Yaralarımı saramaz bahar meltemleri
İçimde çok şeyler varken çoğalıp büyüyen
Sayamıyorum artık,benden kopup gidenleri
Kayıt Tarihi : 20.1.2006 21:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Iyiye ve güzele dair umutlar hep olmali....
saygilar
TÜM YORUMLAR (1)