Papatya Şiiri - Mihail Goragor

Beyaz bir papatyanın kolları gibiyim
Kendinden başka herkese gülen
Bir seviyor bir sevmiyorum
Özümden ötesine bakıyorum
Sapsarı kalbimden uzaklarda ağlıyorum
Sen bir yaprağın acısını bilir misin kimse görmezken
Onu bir kitaba koyup
Küçük bir kalem gibi saklarsın sanmıştım
Yanılmışım her gelene akşam telaşıyla vermişsin
Küçük yaralarını sarmadan bırakmış gitmişsin