Panorama (Rastgele İntiharlar)

kahkaha atan genç kızlar geçerken gecemden
dışardan çocuk sesleri geliyor
çığlıklarında hüznün onlarca tonu
adamın biri aşık yanından vurulmuş
tozu alınmayan bir yıldız kaymış meğer
ben onların yalancısıyım

her yıldız kaydığında çocuklar eğlense de
yaşlılar hüzünlüdür
çabuk gel tavanda yıldız kalmadı
ben sana sevdalıyım

uzaklardan köpek sesleri geliyor
havlamalarında ağlamanın yüzlerce tonu
anadolu kendi kendine ağıt yakıyor
gülüşünden vurulurken mezopotamya
çiçekli yalanlardır; emperyalizm proleterya
tepeden tırnağa ruhsuz ve aşksız
iğreti duruşlar rezilul rüsva
baştan aşağı ütopya

/ki zaten bir tabutu yine en iyi bir tabut taşır
ve zaten her canlı kendi ölümüne ağlar yaşamakla/

denizden martı sesleri geliyor
ötüşlerinde telaşın binlerce tonu
bir tramvay intihar ediyor düzenli mi düzenli
ne söylemek ister mahzun grisiyle ayasofya
ve ne anlatır bu kürt şair;
gelişi güzel yaktığı ağıtlarla

yıldızlar kaymaya devam ederken
dışarda bir tarih susuyor
susukusunda utancın binlerce tonu
yerebatan sarnıcı üç beş turist, bir kaç balık
utanmalısın ey dünya küf kokuyorsun ey tarih
şen olasın insanlık..!

balkonda bir adam duruyor
dalgınlığında sınırsız bir manzara;
otobüsler, tramvaylar, vitrin önleri gelip geçiyor
bir sen yoksun; yalnızlığımdan anlıyorum
bileklerimde ihtiraslı jiletlerin tangosu
birazdan doğacak güneş;
sabahın iktidarına amenna
evet şarabın da kırmızısı var ama
kendimi sonsuzluğumdan vuruyorum
çünkü ben kana sevdalıyım...