Pankreas Şiiri - Nazmi Öner

PANKREAS

(Öğretmen Havva Okumuş’un anısına)

Varlığının farkında bile değildim
Pankreas, düne kadar senin
Gövdemin neresinde bulunduğundan
Görevin nedir, ve parçasısın hangi sistemin
Hatta habersizdim, bedenimde taşıdığımdan.

“Midem bulanıyor, göğsüm daralıyor”
Ya da “çarpıntım var biraz”
Diye, söz edilmezdi ki senden hiç
Belki ömür boyu adın ağza alınmaz
Aziz Lukas kadar uzaktın bana pankreas.

Sanki senden daha tanıdık
Ve daha bildik bir yerdi Kansas, Teksas
Yaşam akıp giderken gem almaksızın
Bir ırmak gibi delicesine koşar adım
Kim farkındaydı ki pankreasının?

Ah! Çok kötü tanıttın kendini pankreas
Nasıl alırsın aniden, yaşamı elimden
Ve bu denli acı mı olmalıydı ders
Geçip derelerden, çaylardan, engellerden
Ulaşmışken henüz küçük bir göle, insaf be pankreas!

Fazla gülmemişti zaten şans
Öksüzlükten, yoksulluktan geçen bir yolda
Sıcak konaklar, mutlu duraklar çok az
Dolu dolu geçen günlerin toplamı
Etmez topu-topuna bir yaz.

Ne kötü bir sürpriz bu pankreas
Bu ne kötü bir kin ve garez
Ve olabilir mi yaşam bu kadar az
Geç haydi hayallerimi, ümitlerimi
Bari çocuklarıma doysaydım biraz.

Okutmuşlardı okulda sineğin sindirim sistemini
Balığın solungacını, solunumunu
Ama hiç düşünmemiştim bir pankreasım olduğunu
Nerden bilirdim ki senin orada
Fark edilmek için kudurup durduğunu
Ve yolumun yokuşları aşıp, düze çıktığı bir yerde
Hain bir pusu kurduğunu…

24 0cak 2006 Antalya
'Dünya Yaşanası Bir Yer Değil' den