Pandemi Şiiri - Derdi Dercan

Amansız bir hastalık insanoğlunu sardı.
Sütliman şehirlerde ecel korkular saldı.
Hayat eve sığsa da keyif bacadan kaçtı.
Kibirli heykellerden buzdan hayaller çaldı.

Hakk yolundan bizleri ırak etti hırsımız.
Görmedi burhanını kör olan gözlerimiz.
İbadet sebatını bilen var mı hangimiz?
Oysa boyun eğmekti gerçekte görevimiz.

Beyinler mankurtlaştı bilemedi dost, düşman.
Beşer insana kıydı, hiç de pişman olmadan.
Kadın, çocuk demeden öldürdü insî şeytan.
Ummanlarda muhacir cesetler oldu revan.

Tutunduk dünyalığın pamuktan ipliğine.
Toptan iştiyak ettik geçici lezzetine.
Merhameti, izzeti değiştik zilletine.
Adaleti gömdük biz toprağın zulmetine.

Hepimiz güzelliği, tenden ibaret sandık.
Batını bırakıp da zahire merak sardık.
Üstü, başı süsledik keyf-u hevaya daldık.
Şeklen makbul gibiydik, aklen sınıfta kaldık.

Fazl-u keremin ile merhamet eyle ya rab.
Müstağni bildiğimiz nefsimiz şimdi harap.
Vaveyla halimize, başımıza da turap
Bu illeti savuştur tövbeye olsun esbap

14/04/20