Pamuk Şeker Şiiri - Durmuş Ali

umudun çiçekleri açar ancak parkın soğuk yalnızlığında bir köpek iniltisi karda oynaşan kediye inat yürekleri burkar bir an pamuk şekerci görünür çocuksuz parkın karlı yollarında dilinde hep aynı tılsımlı ünleyiş: pamuuuk şekeeer! tüm çocuk ruhlarını parka çeker bu söz şenlenir ıssız park soğuk park yalnız park çocuk kahkahası sarar her yanı kimse duymaz, kimse bilmez pamuk şekerciden başka gören de olmaz gülümser boyuna gülen gözlerini ayırmaz çocuklardan birer birer uzatır pamuk şekerlerini son bir tane kalana kadar onun sahibi evindedir çünkü ve onun sahibi çocukların en güzelidir bütün çocuklar şekerlerini yiye yiye dönerler geldikleri yere ıssızlık parka döner yeniden soğuk ve ölüm kolkola gelir pamuk şekerci yalnızdır artık onu da alırlar aralarına o sabah annesini çekiştiren çocuk pamuk şekerler görür parka dağılmış bir de pamuk şeker sopası ucundaki son poşetle karlı banka yaslanmış pamuk şekerci yukarıdan görür anne çocuğu seslenir hâlâ gülümseyen gözlerle: pamuuuk şekeeer!