Palo Keko Şiirleri - Şair Palo Keko

toprağın çocuğu
pantolonu güneşten
gömleği yağmur
ikisinin gülümseyişinden
bahara oturur....

gözyaşından tapınaksın
uçurtma kırığ bir çocukluğum vardı
sığ darp izleriyle hırpalanmış.
dört nala kaçıyordu umutlar içimden,
kaç kez fıratın debisi yükseldi gözlerimde,
içimdeki son kara parçasıda portakal yüzünde battı.

hurma ağaçları gazze'de
boyunlarını eğdiler paylaşmak için
acını gökyüzünün beyaz gömlekleriyle
koparken bedenin düğmeleri ruhundan.
köklerinden acının rayları geçerken
çölün,rüzgarların kayışı koptu

beni ölüme yazın
portakalları mağaralanmış günlere
zamanın kırıkları arasına,
buluta yazın gecelerimi
mavi denizlerimi.
ölüme yazın düşlerimi

Ayın şavkı vuruyor uykuma,

çeperinde rüyalarımın

kanatları kırılmış kuşlar

berfin
tut yüreğini yüzünde,
tut, kelebeğin kanat çırpışlarını
güneşin evi yüzünde,
sönmesin ateşböcekleri
umud çalılarında,

sorsalardı sana nerde diye göğün anahtarı

fistanındaki yamaları gösterirdin,

ne paralellere göre yerin vardı

Kaç kez öldüm

dudaklarının kapısından

sürgün edilirken öpücüklerim

Hitlerin mezar taşını
Filistinli çocukların cesetlerinden dikin gözyaşlarınızla.
uçurtma göklerinin trafiğini kapatın uçaklarla,
pist yapın geceyi kininize,
yüksek bir duvar örün umut kırıklarından,
doğmasın diye güneş Filistin in hurmalıklarına.

fahişe gömülü sözcüklerin

çıplak bedenli istasyonlarında

mahrem yerlerini örtüler