Paldonu kopuk hayat… kuyruğu kesik eşşek ...

üstadım Halil İbrahim Özdemir' e...

Daha o zamanlar intihar eden tohum icad edilmemişti.

Eskinin tohumları inançlı olduğundan, çok önemli bir hastalığı yoksa, maraz almadıysa, son nefesine kadar sahibinin hizmetinde bulunur, tohumunu doğurur sonra eceliyle ölürdü.

Tohumların zürriyeti sağlam olduğundan o vakitler domates yerliydi.

Çabuk ezilirdi ama oturup kalkmasını bilen tadı tuzu olan domateslerdi…zaafları, hataları vardı. kimin yok ki.. dayanıksız olmakla suçlanırdı..hangimiz dayanıklıyız ki, domateste dayanıklı olsun.

Biteriç Handın’ da, Kırktarla’ da yere çömelmiş kasalara domatesi düzüyorduk…daha doğrusu ufaklar kasanın altına iri domatesler üste gelecek şekilde ayarlamalar yapıyorduk.. köyümüzün genlerinde olduğunu düşündüğüm ince hesaplar içindeydik…domatesler yerli olduğundan haliyle yerdeydi… biraz çamurlu olduğundan babannem peştamali ile siliyor, sildikten sonra kasada durmadan sırıtacak şekilde yerini alıyordu.. bu sahte gülümseme ile üsteki iriler alttaki ufakların ayıbını örtüyordu…

Sırık domates sıfat tamlaması olarak hayatımıza girmemişti henüz. Sırık o yıllarda sadece cevizleri dökmek için kullanılan iki üç metre uzunluğunda bir aletti. Yalnız başınaydı.. diğer sebzelerle adının yan yana gelmesi yadırganan bir şeydi..ayıp karşılanırdı..dediğim yıllarda sırıkla domatesi elele gören olmamıştır…

96 model massey ferguson traktör sahibi olacağımız aklımızın ucundan geçmediğinden, kuyruğu kesik paldonu kopuk eşeğimiz hayatımızın sonuna kadar bizimle kalacakmış rahatlığıyla, durmadan eşekle hale yerli domates taşırdım.. sefer atardım.

Yine böyle bir günde eşeğin kejgeresine dört kasa domatesi attık, biteriç handından köydeki hale doğru eşek önde ben arkada..çö çöö nidalarıyla seyrüsefer halinde iken…bizim sağduyulu, ağırbaşlı, gün görmüş, hayata karşı bir duruşu olan kuyruğu kesik eşşek, kendi dışkısını görür görmez aniden kafasını eğip eğmesiyle dışkıyı koklamaya başlaması bir oldu.(vesayiti eşek olanlar bu vaziyeti bilir)

başta da belirttiğim gibi paldonu kopuk olduğundan semer bedeninden ayrıldı. Bunu gören kejgere yerinde durur mu, o da havalandı..ayaklanma başladı… semer kejgere ve yerli domates büyük bir isyanla yola serildi. Saniyeler süren isyanı bastıramadım… Çırçıplak kalan eşeğin utancından yüzü kızardı. Benim sinirden iradem fesada uğradığından sakin bir şekilde olanları izliyordum. salçalık hale bürünen ve asfaltı kırmızıya boyayan domateslerden kendimi alamıyordum… meğer bizim domatesler ne kadar da kırmızıymış… bugüne kadar niye bunun farkına varamadım diye kendi kendime hayıflanıyordum…

domateslerden kendimi alamadığımdan yolun ortasında kalakaldım. isteyeni olmayan beni şimdi bu halde kim ister…tarlaya dönsem olmaz hale gitsem hiç olmaz..paldonu kopuk olmasaydı o semer devrilmeyecekti…ahh benim paldonu kopuk yalnızlığım..şimdi ne halt ederim ben…(bu cümle yapısını şimdi ki aklımla kuruyorum.. o zamanlar bu durumda küfre yatkın sövmelerim vardı) o sırada eşeğin bütün bu olanlara rağmen büyük bir gönül rahatlığıyla basiretsiz tacir gibi dışkısını koklamaya devam etmesi büsbütün beni çileden çıkardı…paldonu kopuk eşeğin kusursuz sorumluluğu vardır bu işte diyerek, yularından tutup sıkıca ağaca bağladım.. yolda bulduğum kiraz dalıyla eşşege sağlam bir kötek attım … rahatladım…nasıl ki içten bir küfür yüreği ferahlatır.. stresi hafifletir…bazen kötek de öyle…

sonra tarlaya döndüm.. durumu sabırla dinleyen babamın,bana içten bir küfür savurmasıyla her şey normale döndü. küfür etmesi onu da rahatlattı.. mevzuyu çok uzatmadı..konu kapandı…

Daha o zamanlar intihar eden tohum yoktu. Domates sırığın koynuna girmemişti.

Televizyonumuzun tüpü bittiğinden, Erzurum radyosunda yurttan sesler korosunu dinliyorduk.

Adam gibi bir hayatımız vardı. Lezzeti ve kokusuyla….