Pala dedem anlatırdı

Aşk tarlada ekin oğul
Boyu benden uzun
Rengi tenim
Buynunu bükünce ben severim
Dirilir harmanımda
Katsada rüzgar önüne
O benim ayrılmazım
Aşk bu oğul
Öbür adı sevda/İnce hastalık

| Hep bir kadın güldü yüzüme
Bir kadın ağlatırken |

İçinden konuşur dedem;
Unutulmayan bir şey varmış
Aşkmış

Sen gülerken yüzüme
Çocuklar gibi sevindiğimi
İçimin eridiğini
Güne gözlerinin söylediği türküleri
Bizim orda harman yerleri bilirdi

| Sarardı tabakasından kaçağı
Tarlamızdandı
O kaçak sanırdı
Bilmezdi
Memleket tütün derya
En çok
Kadın çocuk toplardı
Bu yüzden tütünüm
İnsanlarım kokardı
Emek ki;
İpe dizilmiş gözleri
Güne bakar
Keyf onun
Toprak onun |

Sıcak şapkayken gözlerimize
Terimiz bulaşırken örsümüze
Nasıl tavında dövüldük
Dövüldükçe keskinledik
Nasıl hissettik bir bilsen
Nasıl eridik potalarda
Nasıl düştük kalıplara
Nasıl eğeler değdi tenimize
Bir bilsen işte
Sen gözlerimize gülünce
Çocuklar gibi sevindiğimizi
Eridiğimizi
Hurdalardan
Örs üstüne bıraktığımız gülleri
Düşmediğimizi
Çan yapılıp
Göç yolunda
Boyunlara sürüldüğümüzü
Müjdelerdik yaylara
Gülen yüzümüzle geldiğimizi

| Merhaba toprak
Geleceğim yakında
Yüreğinde yer bırak
Unuttuğumu sanma
Veyseli hatırla|

Anlattı dedem
Onun zamanın da aşk varmış
İki gözün hikayesinde
Bir de dedi ki
Hep olacakmış
Aşk kimseyi takmazmış
Yeri gelince
Dağlarda eşkiyaymış

Tütün rengi
Dedemin bıyıkları
Sarı sarı güler yüzü
İki günlük traşsız
Bastonu
Tabakası
Kehribar tespihi
Ve koşamayan ayağı
Ağır adımlarla bıraktı
Yaylasında hayatı

Sedir ağaçlarına konuşur şimdi
Öykülerini
Türkülerini
Ve uzağında kaldığı seferberliği

Aşk seferberlikte işte
Karneye bağlanmış kendince
Açız açız işte/Gül içimize düşmezse

| Tandıra düşmüş gün
Hava sıcak
Hava bıcak
Yaylamızda yok artık kaçacak |

Bölük bölük yangınlar
Adı aşk olanı ağırlar
Halen sağlar
Tırnak takmış toprağa
Ağlayan anlar

Yeri gelince aşk;
Dağlarda eşkiyaymış
Yüzünü duvarlara saklamış
O duvardan kaçmamış

3 Temmuz 2004 “ Yayla yalnızlığı serin “