Özürlü Olmak Şiiri - Şahbettin Uluat

Türlü türlü özürlerle yaşıyoruz her birimiz.
El, ayak, göz, kulak bunlar, fiziksel özürlerimiz.
Kötüsünü diyeyim mi, kalpsizlik ve sevgisizlik,
Görünenlerden de kötü, görünmez özürlerimiz.
*
Sanmayın insafsız patrondan da büyük özürünüz.
Ele, kola değil ama bu zalime üzülünüz.
Çoğunuz pür neşesiniz, ganidir engin gönlünüz.
Başka cana zarar vermez, görünen eksikleriniz.
*
Yok yere mazlum canına kıyanlar ve kıydıranlar,
Yetkisini, rütbesini baskı için kullananlar,
Çiçek dolu bahçeleri talan eden, yolduranlar,
Hangisi önemli özür, ben değil, siz söyleyiniz.
*
Kazancına haram katan, eşini, dostunu satan,
Hak hukuka kafa tutan, çevreyi yıkan, yıpratan,
Kendi sorunsuz yaşarken, sorunluları unutan,
Tüm bunlar kim? Söyleyiniz. Madem özürlü sizsiniz.
*
Kırıp, bölüp bitirenler, ona buna zulm edenler,
İnsan, hayvan ayırmadan cana eziyet verenler,
Sadece kendi nefsini kılavuz tutup gidenler,
Bu hanımlar, beyler değil, siz mi özürlülersiniz?
*
Türlü savaş çıkaranlar, cana kıyan, kıydıranlar,
Soyanlar ve sömürenler, yoksuldan ekmek çalanlar,
Bilmedikleri kentleri, köyleri bombalayanlar,
Bütün bunlar özürsüz mü, sorum size, ne dersiniz?
*
Ey görmeyen, işitmeyen, elsiz, kolsuz kardeşlerim.
Bunlar sizi sınırlıyor, elbet anlarım, bilirim.
Her insanda türlü özür, söyler, işaret ederim.
Özürlüler arasında siz en iyilerisiniz.

10.12.2010 13.10