Zeynep…
“Çok çabaladım bari arkadaşlığımız kalsın diye” demiştin ya, gerçekten çok uğraştım bari adın, bari gözlerin, bari bir selamın bir öerhaban kalsın diye… İstemedin.
İnan bana, anladım. Sende zerrece bir değerimin kalmadığını, zerrece bir kıymetimin olmadığını etimle kemiğimle anladım. Senden hiçbir şey istemiyorum demiştim, istemedim de. Bir sesini, bir selamıni, bir merhabanı; “olsun be, sen beni görmesen de bari ben seni görebileyim” dedim. Anlamadın! Dinlemedin ki anlayasın. İstemedin ki dinleyesin. Zeynep! Sevmedin ki isteyesin…
…
İnan bana çok uğraştım. Olsun dedim, olur dedim, kızgın dedim, kırgın dedim, aşk dedim, sevdaa dedim, cennet dedim, elbet dedim, bari dedim, ömür dedim, ölüm dedim… Zeynep dedim, Zeyneeeeeeeeeep dedim, Ah be Zeynep dedim… Ne dedim, ne yaptım ne ettimse duymadın, görmedin, anlamadın ve hatta dinlemedin. Sevmedin be Zeynep, sen beni sevmedin. Sancıların, sanrıların, zannetmelerin ve sanmaların elbette oldu ama sen bana aşık olmadın Zeynep. Bunu etimle kemiğimle anladım.
Olsun… Ben seni sevdim! Ki ne sevdim… Hiç kimsenin sevmediği, sevmeyeceği-sevemeyeceği kadar büyük sevdim. Olaun, ben seni sevdim Zeynep.
Bir 16.42’de “Sen beni yanlış anladın” diyerek başlayan bir hikaye, yine bir 16:42’de “kusura bakma, ben seni yanlış anlamışım” diyerek son bulacak. İçim yanıyor biliyor musun, içim alev alev-kor kor yanıyor. Ama senin de dediğin gibi Zeynep elbet kül olacak.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta