Özünden Kaçmak Şiiri - Zeynel Bektaş

Parmak uçlarımla dahi arıyorum seni, gözümün çizdiği her ufuk çizgisinde, bir ırmağın sesi hala kulaklarımı tıkıyor sensizlikten, bir de baharın senin yüzünden gelmeyişi..

Ah benim en temiz yanım, bir elimde hasret bir elimde özlem, her pencere sana açılıyor hala, her dervişe adını sayıklıyorum, hala görmezsin her dervişin dilinden adını sayıklıyorum..

Gelme demeyeceğim sana, tövbe adımdan daha kutsal, gelme ki adın gibi yağsın tövbeler başımdan aşağı, ben özlemi sen kadar seviyorum, kavuşmayı kor kadar, bu yangın bir şairin dilinden damlıyor kalbine, kalbin gibi saf ve tertemiz şu sözler her an seni anıyor, dilimde..

Bastığım her yeri ilk defa kirletiyorum ve bastığım her yere avuç içlerimden sen dökülüyor, öyle izler bırakıyorum ki kendime arkama dönüp baktığımda sen geliyorsun sanıyorum peşimden, Ah keşke gelsen peşimden, geriye dönmenin en güzel örnekleri çıkar şu dizimden ..

Öyle çirkinleştim ki hayata, artık kafamı kaldırıp gökyüzüne bakamıyorum, sadece kuşların kanat sesleri geliyor gökyüzünden, bazende sen sanıyorum yağmuru kaçıyorum sokak köşelerinden..