Özümsün... Şiiri - Hasan Belek 2

​Hayat bir imtihan, yoldan geçerken,
İyiyi, doğruyu, candan seçerken,
Gafletin şerbetin, asla içmezken,
Kâinat kitabım, derin özümsün.

​İblis’in hilesi, pusu kurunca,
Nefsimin atları, şaha durunca,
Zifiri karanlık, beni sarınca,
Hakk'ı aydınlatan, iki gözümsün.

​Zalimler hükmünü, öne sürse de,
Cahiller ordusu, yola girse de,
Kötülük dünyayı, hep bürürse de,
Mazlumun duası, güçlü sözümsün.

​Ayazda, kış günü, donsa da beden,
Umutsuzluk olsa, kalbe değmeden,
Sana sığınırım, korkmadan, neden?
Gönlümü ısıtan, sönmez közümsün.

​Yokuşlar, engeller, çetin olsa da,
Dikenli yollara, güller dolsa da,
Ayağım takılıp, yorgun kalsa da,
Varlığa götüren, doğru düzümsün.

​Aynaya baktığım, her bir zamanda,
Seni zikrederim, gizli, amanda,
Bu fani bedende, bu son limanda,
Mahşere çevrilen, benim yüzümsün.

​Hasan der, bu sevda, bitmez içimde,
Nuruna koşarım, her bir seçimde,
Mutlak Kadir olan, her bir biçimde,
Düğümlü derdimin, mutlak çözümsün...

Hasan Belek
13 Ekim 25-Akçay