Özlüyorum Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Özlüyorum…
Bir dağın zirvesinden yuvarlanan taş gibi,
Durmadan,
Büyüyerek,
Daha da ağırlaşarak…

Sesin çınlıyor hâlâ kulaklarımda,
Kendini kaybetmiş bir dua gibi,
Yarısında kesilmiş bir ezgi gibi,
Ve ben,
Gözlerinin sessizliğinde kayboluyorum her gece.

Gelsen,
Zaman eskiye döner mi bilmem ama,
Yaralar kabuk bağlamaktan vazgeçer belki.
Bir ihtimal,
Yarım kalmış her şey tamamlanır belki.
Belki de,
Senin adını andığım her dua,
Sadece içimde yankılanır, cevapsız…

Özlüyorum,
Sadece seni değil,
Bende bıraktığın beni de özlüyorum.
Ellerine değmiş ellerimi,
Gözlerine inanmış gözlerimi,
Ve sana inanmış kalbimi…

Şimdi,
Ne zaman gökyüzüne baksam,
Bir yıldız kayıyor içimde.
Dilek tutmuyorum artık,
Çünkü sen,
Dileklerden düştün yere…

Ama yine de,
Geceleri başımı göğe kaldırıyorum,
Belki bir yıldız daha kayar diye.
Belki içimde bir şeyler hâlâ inanır diye,
Belki sesin, rüzgârın yönünü değiştirir de,
Kulağıma çalınır diye…

Ama boşluk,
Senin gittiğin günden beri,
Sesimden bile daha gürültülü.
Konuşsam yankılanmıyor,
Ağlasam akmıyor gözyaşım,
İçimdeki şehir,
Depremlerle değil,
Sensizlikle yıkılıyor.

Şimdi hangi şarkı tutsa elimden,
Hangi şiir alsa koynuna,
Hiçbiri,
Senin sesinin tınısı kadar yakın değil bana.
Ve hiçbir kelime,
Adının yerini dolduramaz bu dudaklarda.

Zaman,
Bir yara gibi kabuk bağlasa da,
Sen hep en derinimde,
İzi silinmeyen bir yangın gibi kalacaksın.
Ve ben,
Her gece,
Küllerinden doğmayı umarak uyuyacağım…