Özlenenler Şiiri - Veysel Toprak

Bir gün gelir belki özlenenler
damarlara ışık saçar
kim bilir dilenciye bir yasemin verirler
bulutları parçalayarak,
gözleriyle güneşi getirirler...

Beklenenler bir gün gelir belki
hemde
gülümseyiş yüklü bir kervan gibi!

Sahi ne yaparım o vakit?

Bütün duvarları yıkacağım yere
samanyolunu vereceğim ona
gönülleri aşka
gölgeleri suya
dalları rüzgâra bağlayacağım.
Uçurtmalar uçuracağım gökyüzünde
saksılara su vereceğim,
her duvarın başına bir karanfil dikeceğim
demir korkuluklu balkonumdan;
geçen her arabaya şiir okuyacağım
-bizim sokaktan
köşeyi döner mi o araba?

Sokakta rüzgar esiyor...
Senin ellerini ellerimden çektiğin gün de
esiyordu o rüzgar...

Günleri saymayı bıraktım,
sayı saymasını da bırakacağım
ve sınırlı geometrik biçimler arasından
bir tek yanaklarını aklıma kazıyacağım!

Gerçeğin beş harfi,
sonsuzun çevresinde döner;
nasıl da bulaşmışsın gecenin kokusuna
öyle dolusun ki sesimin üzerinde,
benim yarı yanım olan kimse
yüreğimden koparıp kokladığı elmayı
ayakları altında ezecek!

Ey yağmurda açılan
pencerenin toprak kokusu,
göğsümün içinde kabardıkça kabaran
soluğu bağışla...

O uzak evden
hayatın neşesinin kaçmış olduğunu
biliyorum şimdi;
bir çocuğun
annesinden ayrılık matemine
ağlamakta olduğunu
biliyorum şimdi...

Sen gökyüzüm;
aşkın hayalinden
daha güzeldir hayalin,
Üzerime Yağ!

Beni perdelerin arkasına çeken Sen,
nasıl anlamadın sırlarımı?