Özlemin Sessiz Yangını Şiiri - Serpil Koçar

Özlemin Sessiz Yangını

Sensizliğin ortasında savruluyorum,
Bir boşluk büyüyor göğsümde.
Adını fısıldasam bile
Sana ulaşmıyor sesim.

Yeşil gözlerin geliyor aklıma,
Bir deniz gibi, hem derin hem hırçın.
Ben ise yüzmeyi unutmuşum
Sensizliğin kıyısında.

Gece olunca gökyüzüne bakıyorum,
Her yıldızda senin hayalini arıyorum.
Ay ışığında gülümsemeni hissediyorum,
Ama ellerim bomboş kalıyor.

Yastığımda biriken gözyaşlarım
Kokunu hatırlatıyor bana.
Ellerini özlerken titriyor ruhum,
Bir dokunuşuna muhtaç kalıyorum.

Hırçınlaşıyor kalbim bazen,
Ne yapacağını bilemeyen çocuk gibi.
Kırmaktan korkuyorum seni
Kendimi incitsem de.

Kavuşmanın hayaliyle yanıyorum,
Ama beklemek ömür törpüsü.
Her dakikam bir asır,
Her gece cehennem.

Gözlerimi kapatınca
Sana sarılıyorum düşlerimde.
Tenini, kokunu, sesini,
Bir anlık huzura saklıyorum.

Şimdi sadece susuyorum,
Çünkü kelimeler yetersiz.
Biliyor musun sevgilim,
Özlemek bile sensiz kalmaktan güzel.

Gelişinin gününü sayıyorum içimde,
Her sabah ayrı bir heyecanla uyanıyorum.
Belki bir yüzükle, belki bir sözle geleceksin,
Hayalimde bin kez kurdum o anı.
Özlemim, kavuşma umuduyla yan yana yürüyor.