Özlemeye Dair Şiiri - Hasibe Gezgin

Bir topak kan duruyor kirpiklerimde,
Neye dokunsam ayaza kesiyor gece.
Neyi koysam gözlerime,
Gözlerim üşüyor eylül sancısı gibi.
Yüreğim sızlıyor unutulmuş zamanlar gibi.
Karanlık kol geziyor sessizliğimde,
Ve sonra…
Karanlığın vahşi dişleri geçiyor narin tenime.
Kelimeler titriyor yol ayrımlarında,
Ahşap sızılar giyiniyor ruhum,
Ruhum ki yangın yeri baştan ayağa.

Duvarlar öksürüyor, duvarlar hasta.
Aykırı bir melodinin tadı dudaklarımda.
Yağmurun dilsiz beyazlığı ömrümün saçaklarında,
Soyup ruhumu telaşlı koşuşturmalardan
Bayram sabahları giydiriyorum çocukluğuma.
Seni özlemeyi öğreniyorum sonra,
Sonra, yıldızları doldurup avuçlarıma,
Saçlarıma sinen hoyrat şafaklara inat,
Saatimi kuruyorum taze başlangıçlara.

Şimdi sadece etten, kemikten ibaret yüzüm,
Hangi kovuğa soksam başımı?
Bu ıssızlığımı, yabalı kalp ağrımı kiminle bölüşürüm?
Kime söylerim elsiz, kolsuz kalmışlığımı.
Göğsümde bozgununun bıçak yarası…
Bilmem, hangi şarkıyı sarsam durdurur ki bu kanı?
Bu kan ki… törpülüyor ömrümün en güzel çağlarını.

Dedimya, seni özlemeyi öğreniyorum,
Sevmelerim, yeni sevmelere gebe.
Uykularım çırılçıplak, uyanışlarım çocukça.
Gözlerime yeşili koydum, gözlerime baharları…
Ve sonra… yüreğini koydum yüreğimin üstüne,
Felçli zamanlar, ağrılı zamansızlıklar kapımızdan çekip gitsin diye.
Camlarda bir tutam yağmur fısıltısı…
Adımın yanına yazdım adını.
Adın ki… dua gibi arıtıyor isli dudaklarımı,
Adın ki.. cennete çeviriyor ayak bastığım coğrafyaları.

Bir karanfil maviliği genzimde,
Ödünç bakışmaların, örselenmiş aşkların da ötesinde.
Ne vakitsiz bir esmerlik bu,
Bu ne apansız mısralarımın ortasına düşüveren kelime
Daha dün çocuktum,
Deniz taşları vardı dün daha eteklerimde.
Büyüdü ellerim ışık hızıyla,
Sırtını döndü yüreğim masallara.
Renkler değişir mi bunca sevince?
Büyünür mü sahiden bir insanı bu kadar özlemekle?