Özlem, insanın yüreğinde derin bir boşluk bırakan, yokluğuyla varlığına dair en güçlü hisleri uyandıran bir duygudur. Bazen bir kişiye, bazen bir ana, bazen de geri gelmeyecek bir zamana duyulan bir hasrettir. Bir anının sıcaklığıyla sarılmış, geçmişin dokunuşlarıyla harmanlanmış bir duygu olarak içten içe büyür.
Özlem, insanın yüreğinde yankılanan sessiz bir çığlıktır. Gözlerin kapandığında hatırladığın bir yüz, kokusunu hala burnunda hissettiğin bir bahar sabahı, dokunmaya çalıştıkça uzaklaşan bir hayal gibidir. Ulaşılması güç olan her şeye karşı bir sızı, kayıp olanın peşindeki sonsuz bir arayıştır. O kadar güçlüdür ki, bazen bir kelime, bir melodi ya da bir manzara bile o anı geri getirir; kalbini saran hafif bir huzursuzlukla birlikte.
Özlem, bazen bir sıcaklık arayışıdır, bazen ise varlığına alışılanın yokluğunda hissedilen eksikliktir. Zaman geçtikçe derinleşir, unutmaya çalıştıkça daha çok kendini hatırlatır. O anın ya da kişinin dönmeyeceğini bilsen bile, özlem ona karşı duyulan sadakati, sevgiyi hiç kaybetmez. Belki de özlem, insanın en insani yanlarından biridir: Geçmişle bağ kurma, kaybettiklerini geri isteme arzusu.
İnsanı durdurup düşündüren, yaşanmış ve bir daha geri gelmeyecek anlara duyulan bu his, belki de zamanın ötesine uzanan en güçlü bağdır. Özlem, hatıraların gölgesinde, gelecek için hayalleri büyüten bir duygudur; her ne kadar can acıtsa da, insana yaşamın ne kadar derin olduğunu hatırlatan nadir hislerden biridir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta