Özlemek Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Kırların yüzeyinde bembeyaz bir örtü,
Dağlarda hüzünlü bir görüntü var.
Derelerde akan gümüşten sular,
Geceleri uykumu bölen senli pusular.

Rüzgarın esişinde türlü duygular,
Seni bana getiren tatlı uykular,
Ağaçları okşayan poyraz annedir,
Gönlümü sorarsan,hala sendedir!

Işıklar kapandı yıldızlar fener,
Hasretin her daim kalbimi deler,
Hayalin uzakta sabrımı dener,
Senden ayrı bir ceset kaldım geride,
Aklımı unuttum,nur yüzlü bir peride.

Gözlerim ufukta yolunu gözler,
Baktığım her yanda sevdandan izler,
Avucumun içinde açan filizler,
Her goncada bana seni hatırlatıyor,
Hatıralar her gece içimi kanatıyor.

O kadar zor ki seni sensiz yaşamak,
Her anımda zulmeden bu kederi taşımak.

Bilemezsin nasıl ayaktayım senden uzakta,
Senden ayrı düştüğüm çıkılmaz bu tuzakta.

Kartanem,birtanem,nur yüzlü goncam benim,
Gurbet elde,şu diyarda,yalnızlık kokar tenim.

Bilirmisin uzakta kaç saattir geceler,
Dilim ismini söyler,ızdırabı heceler.

Kulağımda gülüşün,aklımda bakışların,
Güneşi her doğurup,erittiğin kışların,
Prensesiydin sen.
Melek yüzlü perisiydin karların,
Üstü bembeyaz yorgan kaplı kırların.

Özlemek böyle birşey,ölmek gibi birazda,
Özlemek çırılçıplak,kalmak gibi ayazda.

Özlemek böyle birşey,gündüz gece oluyor,
Her gece gözlerime,okyanuslar doluyor.

Özledim seni bebeğim,küçücüğüm,kar tanem.
Goncagülüm,herşeyim,nuryüzlüm,birtanem.