Özlemek Şiiri - Mehmet Emin Özdemir

Özlemek… Özlemek öyle zor ki be anne…

Sevgiliye hasret kaldığın dakikalar bile; vuslatın çağrışımları gibi sanki ötelerden duyuluyor.

Derin bir ah çekip, yatıverince o soğuk yatağa; sımsıkı sarılıveriyor insan, kokusunun sindiği yastığa ve yorgana…

Mıh gibi işliyor ürkek benliğine gecenin ayazı…

Avutmuyor sokak lambalarının titrek ışığı ve de kedilerin mırıldanışları…

Kalıyorsun bir başına yemek masasının başında…

Boğazına düğümleniyor her lokma,zehir zıkkım sanki hayatın her tadı…

Ayna’da baktığın yüzün sanki onun baktığı ve öptüğü o yüz değil artık…

Zaman, milim milim,dirhem dirhem işlerken beynine bir daha sabah olmayacakmış sanıp yükleniyorsun tüm gücünle yalnız bırakılmış yalnızlığına…