Özlemek, kitaplara sığmayan, yazılmayacak kadar büyük olan, yaprak yaprak ruha doğan derin bir iç seslenişin özde yaratmış olduğu dinmeyen bir acıdır. Hiç bir dilde özlemi anlatamayız ve de onu betimleyecek gücü bulamayız. Dört dilde iyi kötü yazıp okuyabilmeme rağmen, özlemi gerçekten betimleyecek, ne sosyolojik, ne psikolojik, ne edebi ve ne de pedagojik bir ipucu bulamadım henüz.
Özlemek; sınırsız harfler, sınırsız heceler, sınırsız tümceler, sınırsız kompozisyonlar, sınırsız metinler, sınırsız sanat eserlerinde ki yaratıcılığımız ana üretim kaynağıdır aynı zamanda. Özlem olmadan, özellikle kültürel alanda hiç bir üretim ve yaratıcılık olmaz. Çünkü insan özlediği zaman, onun erişilmezliğini acısıyla içinde bütüünleştirerek bir şeyler yapmak zorunluluğunun getirmiş olduğu üretici bir eylem biçimidir.
Özlemek, sanıldığının aksine kanımca kendimizi karşı tarafta aramak ve karşı tarafında aradığının bizim kişiliğimize yer etmiş uyumlu bütün davranışlarımızın ruha yüklediği acı bir arayıştan başka bir şey değildir. Özlemek, ruhun perde perde aralanması, dalga dalga dalgalanması ve yine kendini özlemle bulmasıdır. Biz bu aradığımıza „ruh ikizimiz – ruh arkadaşımız ve ya da sırdaşımız“ diyebiliriz. Özlemek zaten acının, sızının, kederin, gamın, tasanın, yıpranmışlığın ruhu terbiye ederek acıya alıştırmasıdır da diyebiliriz.
Saygılar – Bu gün bir sosyolog gözüyle kısa bir yorum.
17.04.2020
Kayıt Tarihi : 30.5.2020 01:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!