Özleme Açılan Kapı Şiirleri - Şair Özlem ...

Geçmiş, hatıraların içinde sararmış yapraklar gibi dururken, zaman zaman içimizde bir sızı bırakır. Her bir an, bir hikâyenin parçası, kimi zaman mutluluğun doruğunda, kimi zaman da acının en derininde saklanır. Gözlerimi kapattığımda, geriye dönüp baktığımda o anılara yeniden dokunmak isterim, ama ne zaman elim uzansa, bir hayal kırıklığının keskin soğuğu ile karşılar beni.

Bir zamanlar kalbimin ritmiyle atan şehirlerin sokaklarında, neşe dolu kahkahalar, umut dolu bakışlar vardı. Şimdi ise o sesler, yankısını kaybetmiş birer hüzün ezgisi gibi. Geçmişin buğusunda kaybolan hatıralar, bir avuç suya dönüşüyor; her hatırladıkça parmaklarımın arasından kayıp giden, bir daha tutamayacağım bir avuç su…

Hayal kırıklıkları ise, zamanın hiç iyileştiremediği yaralar gibi, içime işliyor. Beklediğim, umduğum, kendimi adadığım ne varsa, hepsi birer sisin ardında kayboldu. Bazen bir dostun sessizliği, bazen bir sevdanın bitişi, bazen de hayallerin gerçeklerle çarpıştığı o acımasız an... Her biri içime kazınmış izler bırakarak geçip gitti, ama ruhumda açtıkları yaralar hâlâ kanıyor.

Öyle bir özlem ki bu,
Ne geceler yetiyor anlatmaya, ne de sözcükler,
Her nefesim ağırlaşıyor sensizlikle,
Her anım, seninle dolup taşan bir boşluk.

Sen gittin,

Özlem, kalbin derinlerinde yankılanan ve ne zaman başlayıp ne zaman biteceği belirsiz, keskin bir yara gibiydi. Onun varlığı, her şeyin eksik olduğu bir dünyada, tamamlanması imkansız bir boşluğa dönüşmüştü. Yüreğin tam ortasında bir sızı; ne elle tutulabilir ne de gözle görülebilir, ama her an, her nefes alışında varlığını hissettiren bir sancı. Sessizlik içinde bir çığlık, insanın içini kemiren bir huzursuzluk, bitmeyen bir bekleyiş...

Özlem, yitirilen zamanın izini sürmek gibi, geriye dönüp her şeyin aynı olduğu bir anı aramak gibiydi. Ama o an, çoktan geçmiş, silinmişti. Zamanın karşısında çaresizce duran insan, eski anıların üzerine bir hayat inşa etmeye çalışırken, her seferinde o yokluğun duvarına çarpıyordu. Özlem, her köşeyi sarmış, her nefesi esir almış bir tutsaklık gibiydi. Dönüşü olmayan bir yolun başında durmak, sonsuza kadar varılmayacak bir menzile yürümek...

Bir ses, bir dokunuş ya da bir bakış... Bunlar sadece geçmişte kalan anıların yankısı olarak zihinlerde dolaşırken, her geçen gün bu yankı zayıflıyor ve özlemin kendisi daha da büyüyordu. O eski sıcaklık, içini ısıtan o anılar, şimdi soğuk bir gölgeye dönüşmüştü. Özlem, içini kemiren bir açlık gibiydi; ne kadar doyurmaya çalışsan da eksikliği giderilemeyen bir açlık.

Özlem, insanın yüreğinde derin bir boşluk bırakan, yokluğuyla varlığına dair en güçlü hisleri uyandıran bir duygudur. Bazen bir kişiye, bazen bir ana, bazen de geri gelmeyecek bir zamana duyulan bir hasrettir. Bir anının sıcaklığıyla sarılmış, geçmişin dokunuşlarıyla harmanlanmış bir duygu olarak içten içe büyür.

Özlem, insanın yüreğinde yankılanan sessiz bir çığlıktır. Gözlerin kapandığında hatırladığın bir yüz, kokusunu hala burnunda hissettiğin bir bahar sabahı, dokunmaya çalıştıkça uzaklaşan bir hayal gibidir. Ulaşılması güç olan her şeye karşı bir sızı, kayıp olanın peşindeki sonsuz bir arayıştır. O kadar güçlüdür ki, bazen bir kelime, bir melodi ya da bir manzara bile o anı geri getirir; kalbini saran hafif bir huzursuzlukla birlikte.

Özlem, bazen bir sıcaklık arayışıdır, bazen ise varlığına alışılanın yokluğunda hissedilen eksikliktir. Zaman geçtikçe derinleşir, unutmaya çalıştıkça daha çok kendini hatırlatır. O anın ya da kişinin dönmeyeceğini bilsen bile, özlem ona karşı duyulan sadakati, sevgiyi hiç kaybetmez. Belki de özlem, insanın en insani yanlarından biridir: Geçmişle bağ kurma, kaybettiklerini geri isteme arzusu.

Sanma ki her gece yıldızlar hep ışık saçar göğsüme,
Geçmişte kalmış sevdalar, düşer yine gönlüme.
Bir zamanlar el eleydik, şimdi hayal kaldı elime,
Özlemin ağır gölgesi, vurur hep aynı sessizce.

Her adımda bir hatıra, gözlerime yaşlar düşer,

Gözlerin, denizde bir gece, Yıldızlar sönse de, parlayan hep senin ışığın. Dalgalar vurdukça kıyıya, Adını fısıldar rüzgar, susmaz hiç fırtınan.

Saçların, rüzgarda dans eden ateş, Her adımda iz bırakan bir ateş. Sen geçerken zaman yavaşlar, Kalbim, seninle atan bir saat.

Ellerin, hayatın dokunuşu, Hangi anı tutsam, seninle dolu. Yüreğimde açan çiçekler gibi, Seninle renklenir, seninle yeşerir.

Her adımım sana çıkar, her nefeste sen varsın,
Gittiğin o yolda, ben hep geride kaldım.
Gözlerim hasretle dolu, bir hatıraya daldım,
Sanki bir daha hiç dönmeyecek gibisin, ama bende kaldın.

Ne vakit gece olsa gönlümde bir hüzün var,
Yıldızlar göğsümde kor, kalbimde bin sızı var.
Hasretin ağır yük, aklıma her gelişin,
Gözlerim dolup taşar, kirpiklerde yaş var.

Sana bakmak deniz, ufkunda kaybolurum,

Bir mevsim var içimde, adı sevda,
Her esen rüzgârda seni getirir bana.
Bir çift göz, bir sıcak gülüş,
Sana eş değer ne varsa, toplar koynuma.

Gecenin karanlığında yıldızsız gökyüzü,

Sana söyleyeceklerimi ceketinin iç cebinde saklıyorum,
Ceketi eski, yamalı ve cepleri sökük,
Sökük cepten düşmeden kelimeler,
Ve vakti dolmadan muhîti sinesinin, ayân olmalı kelimeler.
Sana anlatacaklarımı biriktirdim, belki dinlersin, belki seversin diye,
Ceketimi taşıyamaz oldum, mevsim kış, hava soğuk,