Özlem var Şiiri - Birkan Demirci

Özlediğim ölüler var,
gözleriyle hatırlanan, elleriyle unutulan.
Bir taşın altına saklanmış eski bir gülüş gibi,
yağmurla dökülen anılar.
Sesleri bazen rüzgâr olur,
penceremde geceyi aralar.

Bir de yüzünü görmek istemediğim diriler var,
gölgesi bile ağır gelen,
nefesleri hoyrat bir fırtına.
Onların varlığı,
eksilen bir gün daha demek.
Yüzleriyle değil de sessizlikleriyle
bıraksalar keşke…

Ölüm, bazen yalnızca bir isim;
birkaç hece, birkaç fotoğraf,
ama hiç gitmeyen bir acı.
Yaşamak ise bazen zoraki;
bir yük, bir mecburiyet,
yüzünü çevirmekten yorulduğun kalabalıklar.

Özlediğim ölülerle konuşurum bazen,
onlar hep dinler, hep anlar.
Diriler mi?
Sustuklarında bile sızar gürültüleri.