Özlem I Şiiri - Mustafa Duman

gözkapaklarına geceyi taktın uyudun. bu kadar çok ağlama yüreğimi parçalıyorsun.

biraz toprak karıştı, biraz yorgunluk yandı. kokusundan bayıldık.

düştük teker teker yerlere. yanaklarımızda bir top kırmızı iz. ne yar dudağından kaldı, ne yüzümüzdan damlayan candan.

döküldük yollara yine, birbirimizin arkasından. dönüp bakmadık arkamızdakine.

döküldük bir kuruyemişçinin küreğinden bir kaç leblebi tanesi gibi. ya da ipi kopmuş inci bir gerdanlık gibi, yarin gerdanında duramadık.

yağmur olduysak birikemedik, camlara vurduk, aktık. izimiz varla yok arası. biz kalmadık. cevap olduysak sorumuz okunamadı, doğru soruların altına duramadık. soru olduysak, hep kendimize.

ufuk çizgisine kırılmış bir yumurta oldu güneş. biz bulandık baktıkça.

bir girdap olduk, kendimizde boğulduk. rüzgar olduysak şişirdiğimiz yelkenler bizi geçti gitti.

kırılan, burkulan, incinen.. uyuma, ağlama, kıyamam sana.

yüzünde beyaza anlam katacaktı kar. soğuk değil serin duracaktı. düşüşlerin sert olmayacaktı.

anlamsız bir düğüm oldun boğazımızda. sen düğüm oldun, biz yutkunmadık artık.

deney tüplerinde görülüp sevilen renklerdi gözlerin. bazen karıştı, bazen ayrı ayrı durdu hayatla.

biz seni aldık taşıdık, ceplerimizde, kasketimizde, çantamızda. defterinin içine sakladı bir kız. özenle yazdı seni geceleyin masasında.

biz seni muhallebi kıvamında, dokunmanın, koklamanın, görmenin muhallebi kıvamında doldurduk hayatımıza.

akışın da, açışın da, soluşun da, her türlü geçişin yavaş. ve sürekli.

biz seni çok özledik. hem varken, hem yokken, hem şimdi..

(2004)