Özlem Fırtınası Şiiri - Ahmet İnce

sevgilim sen
on sekiz yaşımın
ve kaygısız başımın
solmayan tek çiçeğisin
çevremi saran
ve beni senden zorla koparan
bu karanlık ortamdan
belki ilk
belki de son şiirim sana

biliyorum şimdi sen
yükseklerdesin
sis ve bulut içindesin
söyle yine sevgilim
türküsünü dağların
seyret coşkun dansını
pırıl pırıl suların
uzat ellerini pınarlara
dolsun avuçların
yudumla kana kana
ve anımsa baharını gençliğimizin

ilk gülümüz Gülşen'dir
gülünce açılır bütün güller
ağlayınca ağlar bulutlar
saçları gece
dişleri inci
gözleri zeytin karası
anasının ilk sevgi fırtınası
babasının biricik can parçası

nazlı bir çiçektir gülüm
beşikte yatarken bile
sevmezdi yüzünü karanlığın
severdi babasını
annesinin ak sütü kadar

bir gülücük gibi sıcacık
eksilmezdi dudaklarından
eğlence memesi minnacık

kaşla göz arasında
küçücük kardeşinin
aşırıp süt şişesini
saklardı göğsünde bebeği gibi
gizlenirdi beşik altında
yudumlarken sütünü zevkle
gülerdi babasının arayan bakışlarına

karanlıkta
iri
kara gözleri
parlardı yıldız gibi

şimdi
gülümün göğsünde nar çiçeği
mektubunda menekşe
dört yıllık özlem birikmiş kaleminde
kaleminde karanfil fırtınası
yazıyor babasına
dağların ötesinden
belki yüz ellinci mektubunu

gülümün gözleri yıldız
çözüyor gizlerini doğanın
bir demet çiçek gibi
ellerinde kitaplar
öpüyor sevincini yaşamın
ve döküyor yapraklarını üzüntünün
biliyor ki gülüm
bir gün mutlaka bitecek bu zulüm
gülecek bizim de umutlarımız

suyu ve ışığı arayan menekşe örneği
bir yanında annesi
bir yanında kardeşleri
kavuşacak sevgiye özlem

Eylül-1984, Çanakkale