toprağın özlemi,
yağmurdu...
yağmur onu unutursa
o özleminden
usul usul çatlardı...
yüreğin özlemi,
sevdaydı...
sevda onu unutursa
o özleminden
usul usul ağlardı...
insanın özlemi,
tanrıydı...
tanrı onu unutursa
o özleminden
usul usul yanardı...
işin özü
insanın;
bedeni topraktan
yüreği sevdadan
yağmuru da tanrıdandı...
Yalova
01 nisan 2017
Kayıt Tarihi : 1.4.2017 16:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!