Özlem Ateşi Şiiri - Mine Açıl

'Ben daha gittiğini anlayamadan,
O döner bana geri! ' desem şimdi,
Biliyorum ki,
Sadece kendimi kandırmış olurum!

Öyle tuhaf ki,
Birlikteyken yakalayamazsın,
Hızla akıp giden saatleri...
Ayrıyken de hissedersin,
Acıyla geçen her saniyeyi...
Sürekli sancır durur bir yanın,
Yüreğinde hep bir hüzün vardır!

Bir resmi geçer eline sevdiğinin,
Resimdeki bakışı bile yakar içini...
Bir şeyler söyler, konuşmaya başlarsın resimle,
Onun seni duymadığını bile bile...
Onun sadece bir resim olduğunu farkettiğinde ise,
İçin burkulur!
Gözlerindeki birikmiş yaşları,
Sonunda tutamaz hale gelir, bırakırsın!
O geri dönene dek,
Yüreğin her saniye daha çok alev alır!
Gözünden akan her damla,
Birikip sele dönüşse,
Yanaklarından süzülüp,
Yanan kalbine düşse bile,
O ateşi söndüremez!
Özlem Ateşi asla sönmez!
Ta ki sevdiğin su olup, gelene dek...