Özlem aşındı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Özlem aşındı, mevsim döküldü içime,
Bir rüzgâr gibi savruldum eski biçime.
Zamanın kıyısında sustu takvimler,
Bir yokuşta kaldı çocukluk izimler.

Kime ne özür, kimden ne vefa,
Bir boş çuval gibi doldu heva.
Yanlışla ördüm doğruyu nice kez,
Bir değirmen değil, içimde dönen tez.

Yolumu kaybettim, harita sustu,
Bir gölge gibi peşimden puslu.
Karanlıkla barıştım, ışıkla küstüm,
Bir dua gibi içime düştüm.

Kurtlar değil, içimde dans eden şüphe,
Koyunlar değil, susan ben kendi nefsime.
Bir yarım değil, tam olan eksikmiş,
Bir an değil, ömür boyu bekleyişmiş.

Bak, doğuyor bir sessizlik güneşi,
Ay değil, içimde parlayan düşü.
Aşk değil, damarımda akan sitem,
Göz değil, yüreğimle gören kelam.