Özlem Şiiri - Ulvi Koçu

ve uçurumlaştı dünya
kanat çırpan her canlı
düşüp gitti
yoksula zindan oldu, ülkeler
oy özlem;
yurda,anaya, yare...

sabahlara sığınıp,
geceyi kucaklamak,
akşamı katmak güne
gülüşleri içeri almak pencereden;
kışa, soğuğa, zemheriye karşı
aldanmak şehrin hazin hülyasına;
bir şiirdir şimdi
bir şiir
oy özlem;
ilkbahara, sevdaya, özgürlüğe...

buzlanmış sokaklar;
kimliksiz birer katil
yani ellerin, ayakların, bedenin düşmanı
çünkü kış; ağır, acımasız cellat
kentse çaresiz,
bükmüş boynunu iklimlere karşı
ve güneş, yıldızlar, yemyeşil bir doğa,
şimdi hasretle özlenen bir sevgili...
oy özlem;
türküye, kavgaya, yarınlara...

başıboş aramalarla,
çürüyüp giden bir ömür
sonra yitirilen onca umut
onca tebessüm,
kahroluşun yalnızlık resmi
ve baskıyla kaybedilen gençlik...
oy özlem;
hayal olan çocukluğa,
mevsimler ardında kalan sevinçlere
ağaca, serçeye, oyuncağa...