Özlem Şiiri - İbrahim Halil Sipahi

Zamanın durduğu yerde yaşamayı,
Gece ve gündüz kavramının yok olduğu,
Mevsimin hep demir soğukluğu,
Zamanın en iyi ilaç yalanını öğrendim,
Muhabbet kuşunun hiç sumadan ötmesini,
Kafesteki yemliğe ve suluğa muhtaçlığını,
Yalnızlığın ne demek olduğunu,
Esareti, çaresizliği hasreti özlemi,
En önemlisi özgürlüğün kıymetini,
Ve bunlarla yaşamayı öğrendim.
Pamuk yatağımı, sırımlı yorganımı,
Başımı koyunca huzur bulduğum yastığımı,
Posterlerle süslü pembe duvarları,
Kardeşlerimle paylaştığım odamızı özledim.
Uzun yaz günlerinde,
Güneşin ensemi yakışını,
Terimim dudaklarımda bıraktığı tuzu,
Ayak tabanlarımın yanışını özledim.
Yatağıma uzanıp pencereden,
Mavi gökyüzüne bakmayı,
Parlak yıldızların kaymasını,
Ay’ın hilalini özledim.
Yağmurda sırılsıklam ıslanmayı,
Üşütünce, annemin kaynattığı nane limonu,
Titredikçe battaniyeye sarılmayı,
Mutlu bir evin sıcaklığını özledim.
Sabah kalktığımda sobanın yakılmış olmasını,
Kahvaltıda kızarmış ekmeği,
Fincan da demlenmiş taze çayı,
Annemin güler yüzünü özledim.
Zeytinyağlı biber dolmasını,
Annemin hiç üşenmeden,
Bana etsiz kardeşime etli yemek yapmasını
Burun kıvırdığım, pırasayı bamyayı özledim.
Göl de yüzmeyi, çamlıkta dolaşmayı,
Peşinde koştuğu ama naz eden o kızı,
Hamamı, sıcak suyla banyo yapmayı,
Ahmet’i ve diğer arkadaşları,
Bakkal Mustafa’nın duvarında oturmayı özledim.
Günü başlatan sabah ezanını,
Yasemin kokan sokağımızı,
Tablacıları, sütçünün kısık sesini,
Hikmet teyze komşuları mahallemi özledim.
Sürekli kavga ettiğim kardeşimi,
Bahçedeki otu yolmayı taş toplamayı,
Canım ailemi sıcak evimi,
En çok en çok da özgürlüğü özledim.

15.11.1982/Leninakan SSCB