Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kim annesini özlemediki hele yakın zamanda şehrimizde olan depremde en fazla anne özlendi arandı çığlıklar anne diye bağırıldı efendım kutlarım
selami
Size sabır,Anneye rahmet diliyor,Eline -Yüreğine sağlık diyorum.
Sabırlar dilemekten başka ne gelir elden.Yıllar geçse dedeğerinden bir şey kaybetmez bu sevgi.Diline yüreğine sağlık arkadaşım.
''Sözcüklerde bunca söz sıralanır ne diye.?
Toplanır tüm sözcükler biz sözde anne diye.
Baktığın kış apaansız taze bir bahar giyer,
Gül açar kara taşta elinin değdiği yer. s.k.''
O ne kutsal bir varlıktır ki,cennet ayaklarını altında..Bu duygu ve düşüncelerle Annenize ve tüm ahirete intikal edenlere bilvesile rahmet kalanlara hayırlı uzun ömürler dilerim kardeşim.kal sağlıcakla
Her zorluğa katlandın bir ah etmedin,
Özledim seni Anneciğim özledim seni
Anahakkı hiç bir zaman ödenmez.Allah mekanını cennet etsin, güzel çalışmanız için şair yüreği candan kutlarım.
Allah mekanını cennet eylesin, sizlerede sabır versin.
Annenize rahmet diliyorum, mutlaka sevginizi vefanızı hissediyordur; dualarınız ve şiirlerinizle huzurludur inşallah...Sevdiklerinize içinde ölüm geçmeyen umut dolu şiirler yazmanız dileğiyle kutluyorum ...Şiirden etkilendim çok güzeldi...
sayın anneniz nur içinde yatsın...sevgi ve hasret kokulu anne şiirniz okurken çok duygulandım...yüreğiniz ve kaleminiz susmasın...
Oldukça duygulu, oldukça dokunaklı Suat kardeşim ! Duygulanmamak, hüzünlenmemek elde değil ! Annelerimizin, ne hakkı ödenebilir, ne de yerleri doldurulabilir... Annene Allahtan rahmet, sana ve tüm yakınlarınıza sabırlar diliyorum...Mekanı cennet olsun...Zaten, kutsal görevini ifa ederken hayata gözlerini yummuş...İnşallah mekanı da cennet olur...
Kalemine ve sevgi dolu yüreğine sağlık...
Hayırlı akşamlar dileklerimle...
Özledim Seni Annem
Saatler sanki yıl, geçmek bilmiyor,
Hayalin gözümde, bir an gitmiyor.
Sensiz içim buruk, yüzüm gülmüyor,
Özledim seni Anneciğim özledim seni.
Halen Kabe’desin gittin gelmedin,
Gariptin, hayatın boyu gülmedin,
Her zorluğa katlandın bir ah etmedin,
Özledim seni Anneciğim özledim seni.
Zaten bir melektin yerin cennet oldu,
Ayrılık hasreti içimde bir kor oldu,
Biliyor musun Annem olan bana oldu,
Özledim seni Anneciğim özledim seni.
Suat Çelik
KUTLARIM ÜSTADIM.YARAMI DEŞTİNİZ .RAHMET OLSUN ONLARA RUHLARI NURLU OLSUN. MEKANLARINDA RAHAT OLSUNLAR. CENENTİ ALADA BULUŞMAK ÜZERE .ALLAH BİZELRE İMAN VE SALİH AMELLER YAPMAYI NASİP ETSİN 10 PUAN
Bu şiir ile ilgili 72 tane yorum bulunmakta