Özledim Deme Bana, İnanırım

“Özledim.” deme bana, inanırım. Deme ki “Kavuşmak var; bitti hasretin.” Ölümle hayatı ayıran bu esaretin, deme ki “Bir çaresi var.”, tutar, aldanırım.

Bir kez dökülse dudaklarından “sevgilim…”, bütün adlarımdan vazgeçip bu tek bir sözüne sığınırım. Unuturum ki keskin bir bıçaktır “sevgilim…” Ya yazgıları ikiye böler, ya da saplanır tam kalbine aldanışlarımın.

Yazgım, bir pervâne gibi ateşte yanmaktır “sevgilim…”. Ama sen ey ateş, içinde Züleyhâ’yı aratma bana. Ne sen yakmaktan vazgeç, Ne sana ben Yusuf’tan söz edeyim..

Yazgı/m, iki dudağının arasında “sevgilim…”; ama sen yazı/k etme bana. Acı çekmez ölen ki bir kılıçla, ihânetim öldürür beni, kendime ihânetim.

Ölülerle dirilerin aşkı bu “sevgilim…”. Her ölen, bir hançerle yaşar; her kalan bir hançerle ölür. Unutmaz can almanın bedelini, ateş de bedel öder, hançer de ölür. Ama unutulur tüm hikâyeler “sevgilim…”, her hikâye, anlatıcısı biterek unutulur. Hep göz önünde olan, birgün gözden yiterek unutulur. Bu yüzden tüm yazgılar, silinip gitmek içindir “sevgilim…”. Ne ilâhî eller engel durur, ne gücü yeter dünya denen fâhişe bu şehrin. Bu yüzden de umut verme bana inanırım. Ölümle
hayatı ayıran bu esaretin, deme ki “Bir çaresi var.”, tutar, aldanırım.