Özledikçe Seviyor Sevdikçe Bekliyorum

Biz... Şu önceleri, ürkmüş bir bulut gibi kaçardık ya
bilirsin;
hani falezlere sokulan suyun çalkantısı gibi
yakın değildi sesimiz, biz yakından da kaçardık.
Oysa ben
Bilmem mi? Getirdikçe sen yüreğin aşk nabzını
ah şu benim koyu kahverengi uçsuz okyanusum;
''uzaklarda kalan ufka, yalnız uçan martıya, esmeyen rüzgâr
biz kumsallara da kızardık...''
Elbet olgunlaşmamış sözün lafı edilmez, yakılmaz yüreği
ederince susanlar için bir yerde olmak varmış
çok kere söylenmiş bir söz için 44 yıl beklemek
böyle amansız bir zevahiri çoktan hiç etmiş; içten içe,
için içinde, öyle sonsuz bir yerde varmış...
Ah şu büyülü bakışlarında, irislerinden yakın bir sen
bir ben var şu önceleri hatırlatan utangaçlığım
acemi kulaçlarımın suda çırpınışı, yutkunluğum!
1,5 saattir bekleyişim, içtiğim çayların karın ağrısı da varmış.
Saat sabah 6,5 ve ben senin şehrinde sağır bir çaycının
iskemlesinde iki büklüm, iki kat! Günün doğuşundayım
şehri Karşıyaka da, İzmir'in canındayım...
Ve ben aşkım beklerken seni;
ah bu şehir ve bu şehrin insanları, sabahı da başka
seni beklemek, seni bekleyen bu yüreğin dakika da bir
200 atımlık şu nabzına bir gelsen, saatler geçiyor sen geç kaldın.
O kadar uzaktan gelişimin sebebi ne?
Ne için gelmiş bu adam senin şehrine!
Kör karanlıktan beri ayakta oluşu, uykusuzluğuna
derin bir uykuyla cevap verme! Er saat gelsen ne olur?
Ne olur gel artık, seni çok özledim.
Özledikçe seviyor, sevdikçe bekliyorum, bekledikçe her saat
ne gelen kalıyor, ne giden dönüyor!
Her yüzde bir telaş her yüzde bir gülüş
adım adım akıyor insanlar sokakta
bana sensiz bu şehir öylesine boş... Öylesine boş.
Kalk be sevgilim! Uyan be artık.
Uyan ki sende bir telaş içinde ayaklan
ve bir gül gibi sevgilim yüreğimin içine
ekilmelisin artık.
Bir kumru gibi kanatlan mihrabına uç.
Gel kon artık şu eriyen bakışlarıma.