Özlediğini Gizlermiş İnsan

Mecbur kalınca, özlediğini bile gizlermiş insan.
Alev alıp yanınca, konuşmaya olmazmış derman.
Mecbur kalınca, nefessiz dahi yaşarmış insan.
Ayrılınca nefes almaya, zaten yokmuş ki imkân...

Ben seni;
Özledim diyemeyecek kadar çok özledim.
Ben seni;
Soluksuz yaşayabilecek kadar çok sevdim.
Bilsen nefes almak ne ki, kokuna müptela yüreğime,
Zorda kalınca,
Başa gelen her şeye alışırmış insan...

Mecbur olunca,
Görür ama bakmazmış insan,
Ah sevgili,
Ne söylemek istediğimi bir anlasan…
Bazen susar ama çok şeyler söylermiş insan.
Bir kez aklını boş verip,
Beni kalbinle dinlesen…

Ben seni;
Herkesten vazgeçecek kadar çok sevdim.
Ben seni;
Benden bile sakınacak kadar çok sevdim.
Ben sana benim olmayanı dahi düşünmeden verdim.
Kabul et diye emanet bu canı tutup yollarına serdim.
Lakin mecbur kalınca,
Vazgeçmesini de bilmeliymiş insan.
Kal deyip ağlamak yerine,
Güle güle diyebilmeliymiş insan...