Günler eskiyor hızla ve zaman çare olmuyor bazen geride kalanlara ve dindirmek mümkün olmuyor bazen hasretin körüklediği duygularla acıyan ve eksilen yanlara…
Ne vakit zihnimde bir şey canlansa sana dair gözlerim bulutlanıyor. Ardından dağlanıyor içimde bir yerler ve acın düşüyor senden geriye kalan o kocaman boşluğa…
Tüm renkler seninle gitti bu şehirden…
Gece, yine siyah susuyor,
Gitgide çoğalan bir hüznün içinde, adını bile koyamadığım ve gitgide büyüyen amansız bir yara yokluğun.
Derin iç çekişlerimde saklıyorum seni, bulutlanan gözerimde, sağnaklara izin vermiyorum. İçim deliniyor, hasret durmadan can yakıyor bense fikrimden, zihnimden tüm benliğimden arınmaya çalışıyorum.
Seni yine eskiden olduğu gibi gömüyorum kimsenin bilmediği içimdeki o dehlizlere.
Şimdi duvarlar sağır, şarkılar dilsiz, kelimeler darmadağın ve cümleler yitik bir zamanın yolcusu gibi betimsiz…
Ve benliğim hapsoldu yeniden tarifsiz kederlere…
Aralanan penceremden dünyaya bakıyorum, hayat akıyor yine, günler geçiyor, yokluğun yağmurlu bir kış gecesi gibi üşütüyor ve caddeler uzayıp gidiyor yine karanlığın içinde, kaldırımlara biraz daha yalnızlık dökülüyor sol yanımdan…
Ve ben eksiliyorum durmadan…
Acıtıyor bu yalnızlık, bu terk edilmişlik duygusu biraz daha yaralıyor benliğimi.
Tüm hücrelerime kadar sen olan benliğimi…
Günler, asırlar kadar uzuyor bazen ve zaman çare olmuyor ne düne, ne bugüne ne de yarınlara…
Dün bir tuvalin üzerinde resmediyorduk aşkı,
Bugün tuvalimdeki tüm renkler cılız bir yalnızlığa dönüşüyor hasret ve gözyaşıyla…
Şimdi sol yanımda tutkulu bir aşkın sancısı, elimde eskiyen takvimler ve tuvalimde asla resmedemeyeceğim mutluluk…
18/03/2013 Gülşen ÖNCEL BOSTANCI-İZMİR
Elif Eylül 2Kayıt Tarihi : 18.3.2013 15:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ve ben eksiliyorum durmadan…
:((( uzaklarda bir yerlerde bir hüzün dökülüyor iklim iklim dudaklardan hece hece
TÜM YORUMLAR (2)