Bitti..
Geriye bir çift yalnızlık kaldı bende..
Bir sen ve bir ben
Aşkı selametle uğurladık bilinçsizce
Şimdi bu aşktan geriye kalan en büyük yalanlarız beklide.
Biz bizi harcadık amaçsızca.
Hiç kimse kalmadı bu şehirde senin kadar,
Ve Hiç kimse yaşamadı içimde senin yaşadığın kadar,
Gelmeyişinin bilmem kaçıncı günü,
Parklar yalnız olmalı bugün,
Salıncaklar küs,hiçbir balon,
Gökyüzünde uçacak kadar sağlam kalmadı
Bu şehirde..
Sen gittin gideli çocuklar kimsesizlikten çürümüş elleriyle
Silik bir geçmişi taşıyorlar kentin kirli sağnaklarına
Kısacık tarihlerine sığdırdıkları düşlerini kaptırmamak için
Düzenbaz bir sevgi satıcısına ölüm sıçratarak
Geçiyorlar aydınlık caddelerden
Aşk can çekişiyor zaman ölümü okuyor
ve ben inatla seviyorum seni.
Hani şu ölüm ile yaşam arasında bir çizgi vardır ya sanırım onun dudaklarının birleştiği yeri kast etmişler...
Bir piyanoyu çalar gibi tenime dokunuşların.Hiç bitmesini istemediğim o güzel parça gibi..
Ben seni sevemedim.
Aşk denilen imtihandan geçemedim.
Seni kendimde bulup sensiz kaldım
Acınası halime yüzsüz düştüm
Bilmediğim gitmediğim her yolun yoldaşı oldum
Görünenden çok görünmeyen yerlerde aradım seni
Olmadık zamanlarda
Olmayan bir varlık içerisindeyim..
Kendimden ne zaman gitsem
Ya bir şiirin mısraları arasında buluyorum
Yada bir hayatın son cümlesi oluyorum
Nokta atılmadan önceki son kelime oluyorum..
Doğru zamanda doğru insan diye bir şey yoktur.Biri mutlaka terse gidiyordur.Yeniden bakın..
Hayat çok tuhaf paylaşacağım en değerli şey yalnızlıkken, başkasının vereceği en değerli şey mutluluktu…
Ne zaman o iki kelimeyi bir araya getirsem,
Yüzüm kızarır mahcup olurdum biraz.
Kalbimin mahcubiyetini yüzümden okurdun her defasında..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!