Özhan Hakan Şiirleri - Şair Özhan Hakan

I
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!

gidersin,
kimse bilmez yangınımı
şaşırır bütün haritalar
yollar yordamsız kalır...
ağarır dorukları
sert rüzgarlı dağların.

Adını yazmadım senden sonra,
yangınından kaçırıp gözlerimi
resmine hiç bakmadım.
Her sabah
yokluğunla ıslanan saçlarımı okşadım
şefkatine özenip...

-ve yedi gök
altı iklim
suyla kazınmış toprak suretinde-

bir ismin esaretinde şimdi düşler
-ki her andığında beynine intihar gibi çakılır-

Güneşin Mezopotamyasında
Ezgisi çalınmış sürgün bir sevdaya ağıt…


yürüyorsun,
peşinde kırık bir türkü...

dilim varmazdı kederimi anlatmaya
korkum şivesi bozuk bir sessizlikti
alfabesi yitik bir dil olurdu gidişin
ki; yokluğun bütün dillerde kimsesizlikti.

bilmeyebilirsin belki;

Susmak, bir tercih değil,
bir tehcirdir söylenmemiş sözler diyarına...
Ve
Fırtına öncesi 'densizlik'tir üstlendiğin,
üstelediğin her cümle..!

yıllarca kanmışız güneşe yıllarca aldanmışız,
aşktan ç-aldığı ışıkmış meğer bizse şafak sanmışız...
eyvahtır...ruhum ile tenimin arasında duran eyvah...
ve aşktır âh ile biten en büyük günah...

faiziyle borçlanırken sana hayat
ben hata payı dağıtıyordum bütün birikimlerine
sen yine de bir şefkat iliştiriyordun
o kıvrık kirpiklerinde biriktirdiklerine...
ne zaman sana seslensem,
söz,bilmediğim bir yere gidiyordu...

iki parmak bir dudak arası ömrüm
bir kaç nefeste tükenen kaçak bir tütünüm
oysa tiryakim olmadı hiç kimse
ve anladım ki; b a ğ ı m s ı z l ı k yapan bir özürüm...