Özgürlükten Şiiri - Semina Morez

Seni sağımdaki sinsi yürek
Seni gidi solumdaki kıymet bilmeyecek
Var mı mertçe önümden yürüyecek
Haydutça gül diktim deyip mayın döşemeyecek
Geliyor mu arkamdan destek dağ gibi devrilmeyecek
Özgürlüğüme gölge düşürecek var mı deli yürek
Önüm arkam sağım solum sobe saklanmayan ebe
Hepimizin masum çocukluğu beyaz sayfası lekesiz pembe düşleri
Görünce sobelerdik mertçe sırayı bilir olurduk ebe
Şimdilerde büyüdük namertlik kol geziyor köşe bucak çoğu yerde

Bilirim yok özümden başka dillere düğüm atacak
Özgürlük kalesinde iç duvarlarım güçlenecek içten içe
Gün gelip dış duvarlar yıkılırsa ki yıkılacak er geç
Çürük aslında sağlamca sol yapsa da yanım yörem
Gardım düşecek önüm arkam sağım solum bana destek olan
Toprak da kayacak ayaklarımın altından

Kaleyi ayakta tutan bir ben kalacak kılıç kuşanan
Bu kaleye ebedi gardiyan hem savı avukat hakim olan
Sonrası ister uçarım kuş misali konmadan sonsuza
İstersem konarım ateşten dallara sana ne bre cahil yanarsam bana
Leyleğin ömrü boş lafla geçer laf ola beri gele
Sana bir öğün meze olur gördüğün benden
Hadi iyisin malzeme çıktı sana aniden inceden
Konuş dur ne söylersen gitmez zoruma

Konuşunca doydum sanırsın asalakça benden
Gafil avlandın haberin ola selam sana
Az evvel geçtim önünden ileriye giderken
Dostluk ettik sanırdım sen geberik geberik gülerken
Yalan o gülmeler el verip sevmeceler

Sinsice kanadımı kırdın okşayıp seviyorsun sanırken
Duvarlarımı aşındırdın
Şuh-i hareketlerine kandım kanadım kırık artık
Saçlarımı da elimden aldın yüzüme bakıp geberik gülerken

Çalımla rüzgar a savuracaktım en son sevdin sandım
Başımı okşadın meğer elimden aldın
Sandın ki zafer kazandım aldandın
Uçuyorum yine ister ateşe ister okyanusa konarım

Sen seyre dur
Gem vurdum sanırsın çalarak küllümden
Ben gezer dururum sınır bilmeden özgürlüğümden
Sen istediğince debelen

Ateş benim, ben ateşim
Yakarsam kendimden yanarsam kendiliğimden
Bunlar hep özgürlüğümden
Etrafıma çember çiz ister eğlen oralarda
Bari neşelenelim renk ver bize aczinden